Misbruik van Macht door Politie, Openbaar Ministerie en Onderzoeksrechters Brussel, Belgie

Door David Manzheley, PhD

Januari 01 -2025

Trefwoorden: Gevangenis Van Haren, Van Pocke, Pervert, Radoslaw Orlowski, Abrath, Thijsen, Haren Jurgen Van Pocke, Gevangenis in Brussel, Dumont, Calier, OM, OR, Raadkamer, België

We zijn getuige van een catastrofale ineenstorting van de rechtsstaat in België, en het is hoog tijd dat we het flagrante misbruik van macht door de politie, het openbaar ministerie en onderzoeksrechters aan de kaak stellen. Dit is geen klein probleem; het is een volledige crisis die onmiddellijke aandacht vereist. Ons focuspunt hier is Gevangenis Haren in Brussel, een hel die wordt vergeleken met een moderne Auschwitz. Ja, je leest het goed—Auschwitz. De faciliteit wordt geleid door een verknipte directeur wiens methoden niets minder dan grotesk zijn, en die een spoor van mensenrechtenschendingen achterlaat.

Laten we eerlijk zijn. Is deze gevangenis—een zogenaamde “nieuw model” voor detentie—de moeite waard om het hardverdiende geld van belastingbetalers aan te besteden? Of is het simpelweg een nieuwe incarnatie van een onderdrukkend regime, waar incompetentie samenkomt met een koude afwezigheid van logica? De omstandigheden binnen Haren zijn een schandvlek op de menselijke waardigheid, en het is tijd dat we deze grimmige realiteit niet langer vergoelijken.

Structureel geweld is wijdverbreid, vooral tegen gemarginaliseerde groepen zoals LGBT+ individuen. Het wijdverbreide misbruik van uitvoerende macht is een direct gevolg van verankerde bureaucratische corruptie en een flagrant gebrek aan respect voor burgerrechten. Dit is niet alleen een lokaal probleem; het is een wereldwijde epidemie die met de urgentie moet worden aangepakt die het verdient.

De nieuwste gevangenis van België, Gevangenis Haren, is onder vuur komen te liggen vanwege de onmenselijke behandeling van gedetineerden, vooral degenen die in eenzaamheid worden geplaatst. La Libre heeft uitgebreid over deze kwesties gerapporteerd en een angstaanjagend beeld geschetst van degradatie en wreedheid die absoluut onaanvaardbaar zijn.

Neem de zaak van een strafrechtadvocaat, Nicolas Cohen, die onthulde dat een van zijn cliënten twee wrede dagen moest doorbrengen in een krappe cel van drie bij drie meter, blootgesteld aan de onophoudelijke gloed van een neonlicht gedurende de eerste 24 uur. Daarna werd de gedetineerde in totale duisternis gegooid, alsof hij bestraft werd voor een onvergeeflijke zonde. Wat voor verknipte logica rechtvaardigt deze behandeling? Het is absoluut verbijsterend en volkomen afschuwelijk.

Marc Nève, een supervisor in de gevangenis, heeft met tegenzin toegegeven dat er talloze klachten van gedetineerden zijn over de omstandigheden in eenzaamheid. Deze “gevangenissen binnen een gevangenis,” zoals Cohen ze treffend beschrijft, worden vaak ingezet als straffen of als een middel om gedetineerden te isoleren tijdens emotionele uitbarstingen. Een van Cohen’s cliënten belandde in eenzaamheid nadat hij betrapt was met drugs, een situatie die met een dosis gezond verstand en medemenselijkheid had moeten worden aangepakt. In plaats daarvan escaleerde het in een onmenselijke nachtmerrie.

Toen Crutzen, de collega van Cohen, de gedetineerde bezocht, vond hij een cel die werd overspoeld door “absolute duisternis, niet eens een halflicht.” De gevangenisbewakers konden geen samenhangende verklaring geven, waarbij een bewaker nieuw was en volkomen onervaren in het systeem. Dit is niet alleen incompetentie; het is een systematische falen dat de rotte kern van deze instelling blootlegt.

Na een tijdje werd er een neonlicht aangezet, maar in plaats van verlichting, verergerde het alleen maar de horror. Crutzen beschreef het als “erger dan de duisternis.” Stel je voor dat je in een omgeving wordt gegooid waar je de ene minuut wordt getroffen door verblindend licht en de volgende minuut in totale duisternis wordt gedompeld. Dit is psychologisch torture, pure en simpele. De cliënt van Cohen meldde tijdelijk blind te zijn geweest tijdens zijn eerste dag in eenzaamheid, en dit is het soort behandeling dat we goedkeuren in ons zogenaamde rechtssysteem?

Dit is niet slechts een geïsoleerd geval; het maakt deel uit van een breder patroon van systematisch misbruik en incompetentie dat de Belgische justitiële systemen doordringt. We moeten verantwoordelijkheid en hervorming eisen. Dit gaat verder dan juridische normen; het is een strijd voor de basisrechten van de mens. De huidige situatie in Gevangenis Haren is een schande, en het is tijd dat we opstaan en deze morele schande frontaal confronteren.

We kunnen de implicaties van deze gruwelijke omstandigheden niet negeren. Ze weerspiegelen een systematische mislukking die verder gaat dan individuele gevallen; het is een vlek op ons collectieve geweten. We moeten ons bezighouden met serieuze publieke discussies, juridische hervormingen in gang zetten en strikte controle implementeren om ervoor te zorgen dat alle gedetineerden met de waardigheid worden behandeld die ze verdienen. Dit is niet slechts een juridische kwestie; het is een mensenrechtenkwestie, en het vereist onze onmiddellijke en onwrikbare aandacht.

Voor verder lezen, bezoek: [Brussels Times Artikel](https://www.brusselstimes.com/515451/haren-super-prison-under-fire-over-inhumane-conditions).